Bip! Kod kreskowy, prostokąt złożony z grubych i cienkich równoległych linii widoczny na prawie każdym produkcie spożywczym, opakowaniu, butelce na receptę i bagażu, ma już 50 lat.
Niemal równie stary jest spór o to, czyj to właściwie był pomysł.
Od momentu wynalezienia, uniwersalny kod produktu stał się najbardziej rozpowszechnionym narzędziem do śledzenia produktów na całym świecie. Miliardy przedmiotów są skanowane każdego dnia w różnych branżach, od linii lotniczych po apteki i kina. Zasilana laserowo technologia stojąca za UPC zmieniła w szczególności branżę detaliczną, umożliwiając sklepy wielkopowierzchniowe, łatwe zwroty, globalne zapasy i (niepopularne) kasy samoobsługowe.
Wpływ był „rewolucyjny”, powiedział Neil Saunders, dyrektor zarządzający GlobalData. Korzystanie z nich przez sprzedawców detalicznych jest „bardziej wydajne i opłacalne”, a oni oferują „elastyczność cenową”. Obecnie prawie nie ma produktów, które nie używają kodu kreskowego do identyfikacji”.
Oczywiście, podobnie jak w przypadku wielu wielkich wynalazków, pochodzenie kodu kreskowego jest kwestionowane, jego branża początkowo sprzeciwiała się temu, a wielu przypisuje sobie uznanie za jego ostateczny sukces.
Nie podlega dyskusji fakt, że w okresie po II wojnie światowej, w czasach eksplozji nowych produktów konsumpcyjnych, Amerykanie mieli dość czekania w długich kolejkach do kasy. System przyspieszania pracy supermarketu był opracowywany już w latach czterdziestych XX wieku.
Bernard Silver i Norman Joseph Woodland, dwaj doktoranci na Uniwersytecie Drexel w Filadelfii, otrzymali patent na wczesny system kodów kreskowych w 1952 roku; Woodland powiedział później, że wzór został zainspirowany alfabetem Morse’a, którego nauczył się w skautach.
Ale ich prototyp miał kształt tarczy, z liniami ułożonymi w koncentryczne okręgi, co czasami okazywało się trudne do odczytania. Minęło dużo czasu, zanim laserowe skanowanie optyczne nadrobiło zaległości, a kody kreskowe stały się praktycznym rozwiązaniem na dużą skalę.
W międzyczasie sieci supermarketów Kroger, Food Fair i Sainsbury’s z siedzibą w Wielkiej Brytanii (oraz RCA i IBM) również pracowały nad prototypami lub projektami i napotykały opór. Sklepy spożywcze początkowo sprzeciwiały się uniwersalnemu systemowi, a producenci konserw nienawidzili zarówno pomysłu, jak i potencjalnego dodatkowego kosztu konieczności stemplowania swoich produktów, odnotował Smithsonian Magazine w historii kodu kreskowego z 2015 roku. Szybkość i wygoda technologii ostatecznie przekonały przeciwników.
Ale kod kreskowy został praktycznie wdrożony dopiero w latach 60. David J. Collins, inżynier budownictwa lądowego w laboratorium Sylvania Electrics, był pionierem w skanowaniu kodów kreskowych za pomocą błysków światła, początkowo wykorzystując kody kreskowe do śledzenia wagonów kolejowych poprzez oznaczanie ich wzorami pasków w różnych kolorach. The Wall Street Journal w nekrologu Collinsa z 2022 r. przyznaje właśnie jemu palmę pierwszeństwa, jeśli chodzi o wynalezienie kodu kreskowego.
Urodziny kodu kreskowego obchodzone są 3 kwietnia 1973 r., ponieważ tego dnia wersja IBM, stworzona przez starszego inżyniera George’a Laurera, została zatwierdzona jako standard branżowy.
W nekrologu Laurera w New York Times z 2019 roku jest on uznawany za projektanta i twórcę kodu kreskowego, chociaż zauważono, że Laurer nie otrzymał żadnych tantiem.
Wczesnym latem 1974 roku pierwszy produkt z kodem kreskowym prześlizgnął się po kasie supermarketu Marsh pod Troy w stanie Ohio, wyznaczając początek rewolucji technologicznej. Pierwszym zeskanowanym przedmiotem była 10-pakowa torebka gumy do żucia Wrigley’s Juicy Fruit w cenie 1,39 dolara.
Wiele lat później Smithsonian zainstalował replikę tej gumy Wrigleya na wystawie muzealnej poświęconej historii kodu kreskowego.
